Budowa geologiczna na terenie Gminy Łęczyca, szczególnie w warstwach przypowierzchniowych, w ścisły sposób powiązana jest z rzeźbą terenu. Współczesne formy terenu budują osady czwartorzędowe z okresu zlodowaceń środkowopolskich.

Równinę wysoczyznową buduje w większości glina morenowa i utwory gliniasto – piaszczyste, miejscami żwirowo – piaszczyste i piaszczyste, a w obrębie odosobnionych wzniesień piaski i żwiry z głazami narzutowymi moreny czołowej. Glina buduje częściowo również stoki wysoczyzny. Lokalnie w obrębie wysoczyzny na glinie zalegają płaty pisaków i żwirów. Terasy nadzalewowe w obrębie Pradoliny Warszawsko – Berlińskiej oraz dolin bocznych budują piaski rzeczne i osady stokowe. Z kolei dna dolin rzecznych wypełniają częściowo pisaki rzeczne, muły organiczno – piaszczyste i utwory torfowe ( szczególnie w pradolinie).

Grubość osadów czwartorzędowych w pobliżu Łęczycy waha się od 40 do 80m.

Pod powierzchnią osadów czwartorzędowych zalegają skały starszego podłoża: trzeciorzędowe osady jeziorne i rzeczne oraz głębiej mezozoiczne osady morskie. Utwory mezozoiczne pod Łęczycą przybrały postać asymetrycznej antykliny, znanej pod nazwą wyniesienia kutnowskiego. We wnętrzu tego mezozoicznego wyniesienia stwierdzono obecność permskich (paleozoik) wysadów solnych. Wśród osadów mezozoicznych w rejonie Łęczycy występują również łupki ilaste z konkrecjami syderytów ilastych i muszlowych (ruda żelaza).